ประพฤติตนให้เป็นประโยชน์

เราควรประพฤติอย่างไร จึงเรียกว่า ประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่เพื่อนกันในโลกนี้ มีพวกเท่าไรประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่กันและกันเท่านั้น อย่าแต่ความสุขส่วนตัวผู้เดียว ให้ความสุขเสมอทั่วหน้ากัน
เริ่มจากพ่อแม่แก้ไขให้ลูกเป็นปริญญาหมดทุกคน มีการงานชั้นสูงทั้งนั้น เลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ให้เป็นสุขเหมือนเทวดาได้ นี้ได้ชื่อว่าประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่ลูกหลานก่อน วงศาคณาญาติก็ประพฤติเช่นนั้น ให้ประโยชน์เช่นนั้น แก้ไขให้ต่างเลี้ยงตัวได้ ไม่ต้องพึ่งใคร ประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่บ้านใกล้เรือนเคียงกัน มีวิชาความรู้ ให้ความสุขแก่มนุษย์เพื่อนบ้านด้วยกัน เขาจะรุ่งเรืองอย่างไร แก้ไขอย่างนั้น ชื่อว่าเป็นประโยชน์แก่เพื่อนกัน.
ที่มา: มรดกธรรม เล่มที่ ๑ หน้าที่ ๒๑๗ – ๒๑๘ (กัณฑ์ที่ ๖ สังคหวัตถุ  (๒๐ กันยายน ๒๔๙๖)